Yas

Soma'da hayatını yitirmiş madencilerimize Allahtan rahmet,
ailelerine sabır diliyorum tüm kalbimle...

Dün yine nicedir yazmadığım blogun başına neşeli bir şeyler yazmak için oturmuştum. Üç iş arası bir satır yazmaya çalışırken, daha yazı bitmeden Soma haberi düştü yüreğin tam orta yerine.

Artık sosyal medya takip edemiyorum, haberleri hiç bir şekilde izleyemiyorum. Utanç doluyor içim, bu ülkenin vatandaşı olmaktan, insanlıktan utanıyorum. Kalbimi karartmalarını,  nefretle doldurmalarını istemiyorum.

Herhangi bir konuda hak aramak, adalet istemek "teröristlik", "çapulculuk"; bu vatanın evlatlarının göz göre göre, bile bile ölümüne isyan "ölü sevicilik" olmuş artık bu ülkede. Ne de sevdiler ki bu lanet kelimeyi her durumda şehvetle kullanır oldular.

Gerçeği bulandır bulandırabildiğin kadar, kavramları evir çevir kendine göre, sorumluluğu yükle yükleyebildiğinin üzerine. Sonra sıyrıl git aradan. Bu kadar basit günümüz ülke denklemi.

Gelen giden fark etmiyor. Ne ocaklar söndü ama neyin hesabı soruldu ki bu ülkede? İş kazası mı dediniz? Haşaa, bu ülkede iş kazası olmaz. Hem kaderinden kaçabilir mi insan? Göçükte kaç işçisinin çalıştığının rakamını bile veremeyen şirket nasılsa güvenilir bir şirkettir. Her türlü önlemi (!) almıştır ama nasılsa olmuştur. Madencinin de kaderidir zaten madende ölmek. İyi de madem öyle Almanya'da neden ölmüyor madenciler? Bize mi kastı bu kaderin?

O şirketin kapısına kilit vurulmalı. En ağır cezalar verilmeli. İbreti alem olmalı ki bir daha hiç biri böyle bir şeye yeltenemesin. Başka insanlar ölmesin diye istenen de budur, adil olan da. Lakin bunu istemek, haykırmak nasıl da "ölü sevicilik",  "hükümet karşıtlığı" ya da "teröristlik" olarak eğilip bükülüyor ki insan olanın içi hiç bir şekilde almıyor.

Ne var ki her yanımız cehalet ve kibirle örülü. En kötüsü de her geçen gün çoğalan, cehaletinden utanan değil gururlanan insanlarla yaşıyor olma cezası.

O kadar cahiliz ki ölsek keşke hepimiz :((