"Bu hafta sonu üç gün evdeyiz ya, puzzle alıp yapalım olur mu?" diye bir öneriyle karşımda belirdi 23 Nisan'daki mini kapanma öncesi bizim küçük ergen.
Çocuğu ekran karşısı harici bir şey isteyen annenin haklı gururuyla kirpiklerimin ucunda belirmiş damlacıkları; aşkını kalbine gömmüş Hülya Koçyiğit edasıyla kafamı hafif yana eğip gözlerimi yere devirmek suretiyle saklamaya çalışarak:
"Alalım da, yapalım da tabii ki evladım. Sen seç, beğen; hemen alalım hangisini istersen" deyiverdim.
Anın heyecanı ile şuursuzca kurmuş olduğum bu cümlenin sonuçlarından henüz habersiz; mutlu bir anneydim.
Sokağa çıkma yasakları yüzünden evde saksı bitkisi gibi büyüyen çocuğu oyuncak mağazasına götürmem mümkün olmadığından satın alma işlemini online olarak gerçekleştirmeleri için kendisini babasına havale ettim.
Akli melekeleri gerekli olgunluk seviyesine erişmemiş çocuğa "istediğin puzzle'ı seç, al" demek birinci hatamsa; "görev verin yapayım babayla" baş başa bırakmak da ikincisiymiş. İki gün sonra kargo gelince anladım.
Heyecanla açtık paketi. Ne de güzel seçmiş bizim kız. Seyre doyum olmaz, çok güzel bir Paris manzarası.
Puzzle'ı üzerinde rahatça yapabileceğimizi düşündüğüm eski mutfak masamızın üstündekileri toplamaya başlamıştım ki kutunun üzerinde yazan rakamı fark ettim: 3000, yazı ile üç bin, parça!
En son puzzle'ı bizim kız 5 yaşında iken falan yapmışız, o da 100 bilemedin 150 parçalık. Bitmiş bir puzzle'ın boyutuyla ilgili vizyonumuz da bu kadarla sınırlı doğal olarak. 3000'lik bir puzzle'ın 85x120 cm'e denk geldiğini görmek yıpratıcı bir etki yaptı bünyede. Değil eskisi, yenisi evdeki hiç bir masaya sığmaması da cabası.
Bilmezdim yapbozların bu kadar büyük,
Sabrımınsa yetersiz olduğunu
Bu lafı etmeden önce.
Bir parça var, biliyorum;
Her yere koymak mümkün;
Epeyce yaklaşmışım; hissediyorum;
Bulamıyorum.*
İlk şoku atlattıktan sonra işe koyulduk. Çocuğa başladığı işi bitirmeyi, sabırlı ve kararlı olmayı, pes etmemeyi falan öğreteceğim ya; inat ettim bir sene de sürse bitecek bu puzzle.
Yere örtü serdik, üzerine karton koyduk, yerlerde iki büklüm yılan olduk; o da olmadı şişme yatak şişirdik, üzerine aktardık; yapboz gurmesi hemşirem "kartonun üzerinden kayar, puzzle halısı alın dedi" aldık, yine kaydı; kedi üzerine çıkmasın diye geceleri üzerini örttük, sabahları örtünün içinden, üzerinden kovaladık.
Yapıp yapabildiğimiz parçaları renklerine göre ayırmak, bir parça eksiğiyle kenarlar ve biraz da iç parça olmuştu ki haftalardır heyecanla beklediğimiz Yuki ya da resmi olmayan adıyla Bıdık oğlan eve geldi.
Kediler birdi iki oldu. Bıdık Oğlan eve alışana, küçük ergenle bağ kurana ve evin kraliçesi Köpük Hanım ile tanışmaya hazır olana kadar küçük ergenin odasında kalması gerekiyordu. Enerjisinin doruklarında yaramaz yavru bir kedi ve üzerinde devasa bir puzzle yeşermekte olan şişme yatak pek parlak bir fikir değildi elbet. Yatağı odadan çıkarmaya çalışırken, özene bezene yaptığımız parçaların büyük bölümünün dağılmasıyla, evin gerçekleriyle yüzleşip, inadımdan vazgeçmem kaçınılmaz oldu.
Sıkletimize uygun daha makul sayı ve ebatta bir puzzle alınması üzerine anlaştık; puzzle'ı uygun bir zamanda puzzle gurusu hemşireye göndermek üzere toplayıp kaldırdık.
Bir kaç güne hem tam kapanma hem de 500 parçalık puzzle'ımız geldi. Bu defa tezgahı salona kurduk, analı kızlı ve iki bıyıklı işe koyulduk.
 |
| Yardıma diye geldiler, uyudular |
 |
| Arada kardeş kavgaları oldu, yine de pes etmedik |
 |
| Tekrar dağıtmasınlar diye korumaya aldık |
 |
| Bilime katkıda bulunmayı ihmal etmedik |
 |
| Bu arkadaşlar o yaramaz oğlana hiç benzemiyor |
 |
| Ve mutlu son |
Daha bitirir bitirmez sordu: "Yenisini 1000'lik alacağız di mi?"
Kibarca gülümsedim.
Ağlasam sesimi duyar mısınız,
Yapbozun parçalarında...
* Şiirin orijinali: Anlatamıyorum, Orhan Veli Kanık (Ustaya saygıyla)
güle güle okudum yine :)
YanıtlaSilkedili bir evde yapboz yapma cesaretin için ise tebrikler vallahi :)
bu arada bıdık oğlan ayrı şeker, köpük hanım ayrı :)
Sadece cesaret demeyelim de cahil cesareti diyelim biz ona :)) Neyse ki bizim çılgınlar müsade etti de tamamlayabildik 500'lük olanı. :)
SilDokunabilir misiniz ellerinizle yerlere devirdiğim gözlerimden akan yaşlara ellerinizle
YanıtlaSilBen yine Hülya Koçyiğit gibi yandan yandan koşarken,
Puzzle'ın başından kaçarken :))
Epey iş çıkmış size ama mutlu son gerçekleşecek bir şekilde. Patili şekerler varken sırtınız yere gelmez ki:))
Kolay gelsiiin:)
Harika olmuş, bayıldım sizin uyarlamaya da :))
SilPatili şekerler gerçekten de cansuyu bu dönemde. Ah bi de artık kavga etmeyi bıraksalar :))
Okurken streslendim :))) Anaokulundaydı kızım 2,5 sene önce falan. Bir veli toplantısı yapıldı "bu çocuk puzzle sevmiyor" dendi. Acemi annelikle tüm alman çocukları puzzle seviyor bir benim %50'lik alman bu alanda kulvar dışı kalıyor, aman çocuk kendini eksik hissetmesin, neyse gereği yapılsın olarak algıladım ben bunu tabii. Eve çeşitli puzzle'lar alındı böyle ödev yapar gibi puzzle yapıyoruz gece puzzle gündüz puzzle baş koyduk bu işe serde olan obsesiflikle. Neyse çocuk hakikaten başardıkça sevdi falan derken kız anasından obsesif çıkınca başladı mı bir puzzle dönemi! Allahım sürekli puzzle, çocuk 5 yaşında 500'lük puzzle'ları deviriyor (vur deyince öldürenler diye boşa demiyorum) bu sefer kendisini puzzle'dan ayırıp normal çocukluğuna döndürme rehabilitasyonuna başladık... İkinci çocuk şimdi tabii orta seviye bi annelik, yine demesinler bu sene "çocuğunuz puzzle sevmiyor hanfendi", bu sefer gözlerimi belerterek "valla ben de sevmiyorum herkes herşeyi sevmek zorunda değil" diye cevabı yapıştırdım. 3. çocuk olsaydı eminim daha "puzz" derken "sus" der bitirirdim olayı :))))
YanıtlaSilFakat hakikaten puzzle yapabilenlere hayret ediyorum, hele iki kediyle bence bir alkışı hak ediyor bu çaba!
:))))))
SilÖyle iyi anlıyorum ki sizi. :) Bizim kız da Almanya'da iki sene anaokuluna gitti. Bu dönemde resim olarak yapıp yapabildiği tek şey kağıdın ortasına bir adet çiçek çizmek, bir de serbest stil karalama. :) İlkokula başlayacağı sene Türkiye'ye dönme ihtimalimiz oldu. Kaptım kızı getirdim okul okul dolaşmaya başladık. Hepsinde aynı sistem. Ben müdürle konuşurken, bir öğretmen alıyor çocuğu değerlendirme yapıyor. Artık biz mi okul seçiyoruz, onlar mı bizi belli değil. Bir tanesinin bitiminde değerlendirmeyi yapan öğretmen "kızınız resim yapmayı sever mi?" diye sordu. "Evet pek sever" dedim bir heyecan, elimde de gene çocuğun elime tutuşturduğu bir adet çiçek resmi. Kadın demez mi "hımm öyle mi? Bizim çocukların epey bir gerisinde de". İlk çocuk, tek çocuk. Aynı şeyleri hissetmiştim sizinle o anda. Evde bir sürü resim malzemesi başlıyorduk birlikte, kağıdın yarısından çoğu beyaz. Buraları neden boyamadın? "Oralar beyaz kalmak istiyor" der çıkardı işin içinden. :)) Şimdi ise harika resimler çiziyor ama benim o zamanki ümitsiz çabalarım değil, Romanya'daki muhteşem resim öğretmeni sayesinde. Çocukları bi kendi hallerine bırakmayı başarabilsek onlar kendi yollarını buluyormuş meğerse. :))
YanıtlaSilYapboz işine hiç girişmedim, merak da etmedim, yapanlara hayret ve takdirle bakarım.
YanıtlaSilFarklı bir sabır ve belki de merak gerektiriyor sanırım. :)
Gerçekten de sabır işi ki aslında bende pek yoktur. Çocuk için giriştim bi işlere ama sonum hayır olsun zira görünen o ki kibarca gülümsemem pek işe yaramadı. 1000'lik konusunda çok kararlı. :))
SilBen de yıllar önce bir heves 2000 parçalı bir puzzle almıştım sevgilimle birlikte yapalım diye. O kadar zor olacağını hiç düşünmemiştim. Toplasam 10 parça bulamadan sıkıldım tabi ki ve gerisini obsesif sevgilim tek başına bitirdi :))) Yıllardır salonumuzda asılı o puzzle :) Ama sizin gibi kedili bir evde delirirdim sanırım o puzzle parçaları ile :D Şiir uyarlamanıza bayıldım :)
YanıtlaSilÇok teşekkürler :)
SilBu puzzle işi benim de aslında sabrımı aşan bir şey ama hayatın beni çocuğumla törpüleme çabası sanırım. :) Ana kız birlikte puzzle yaparken birbirine taban tabana zıt yönlerimizi daha bir net gördüm. Ben tüm sabırsızlığım ve dağınıklığımla, bi sağdan bi soldan, bi ortadan parça bulup yerleştiriyorsam o da bir o kadar sabırla ve obsesif derecede titiz bir şekilde, düz bir sırayla, her bir parçayı tek tek arayarak çalışıyordu. Kim bilir belki o bana biraz daha sabırlı ve istikrarlı olmayı öğretirken ben de ona biraz daha açık ve rahat olmayı öğretebilirim böyle böyle. :))