Şanslı

Aslında bugünün yoğun programında vakit bulabilirsem bambaşka bir yazı yazmaktı niyetim. Sonra eski bir dost ile karşılaştım.

Dün yine bir "Sadece Şaşkın'ın Başına Gelebilecek Olaylar" silsilesinden Sörmaynır* şampiyonu gibi çıkmayı başardıktan sonra, tüm aksiliklere rağmen yılbaşı gecesine ilişkin neredeyse tüm hazırlıklarımı da tamamlayabilmiş olmanın verdiği gururla, bu bahtsız günü nihayete erdirdim. 

Normal bir Şaşkın böyle bir sabah telaşla uyanır, akşam misafirler gelene kadar da şuursuz bir şekilde evin içinde koşturur durur. Ona rağmen işlerini bitiremez ve elinde Vileda sopası, karşılar misafirlerini.

Sörmaynır Şaşkın ise sakince kalktı yataktan, sabah kahvesini aheste aheste içip iyice ayıldıktan sonra kendisine bir son dakika alınacaklar ve yapılacaklar listesi icat edip, kendini dışarı attı. 

Sokaklarda avare avare dolanırken bu güzellikler çıkıverdi karşıma. Bulvarın yamacında kendilerine can bulmuşlar, pembe pembe bakıyorlardı bana. 

Meraklı bakışlar eşliğinde çömelip bir kaç fotoğraf çektikten sonra yoluma devam etmeye hazırdım ki biraz ötedeki yoncaları fark ettim. Hızlıca bir göz attım ilk gruba, yoktu. Biraz ilerideki cadde ağaççığının altında bir küme daha vardı. İlk bakışta göz göze geldik eski dostumla.

Küçükken şanslı addedilen bir çocuktum. Çekilişlerden ufak tefek hediyeler kazanır, en azından amorti çıkan milli piyango biletleri bana çektirilirdi. Ta ki o gençlik hatasını yapana kadar. :)

Yine ben küçük bir çocukken, bir şehir efsanesine göre, logosunda dört yapraklı yonca olan bir yurdum bankası dört yapraklı yonca bulup getirenlere altın hediye ediyordu. Kampanya bitmişti bitmeye ama bulana şans getirdiği söylenen bu tılsımlı bitkiyi bulmak en büyük hedeflerimden biri haline gelmişti, ilk okul yaşlarının tüm masumluğu ve hedefsizliği ile. Nerede bir çayır çimen bulsam başlıyordum aramaya. 

Bir yaz tatilinde, rahmetli halam ve eniştem ile gittiğim Sultanahmet Meydanında arayışım sonra erdi. Orada beni bekliyordu, biraz ötesinde göz şeklinde minik, altın bir kolye ucu ile. Belki banka vermemişti çeyrek altını ama bak dört yapraklı yonca vermişti işte bahtını. Şans bana gülmeye devam ediyordu.

Yıllar sonra Eskişehir'de üniversitede okurken, oradaki tanıdıklarımız pikniğe götürdüler beni bir pazar günü. Her yer çayır çimen olunca bu Şaşkın da durur mu, başladım dört yapraklı sevgilimi aramaya. Çok geçmeden buldum ilkini. Derken o da ne; bir tane daha, sonra bir tane daha. O da yetmez beş yapraklısı, altı yapraklısı.  Artık nükleer atık merkezinin yamacında mı yapıyorduk pikniği nedir, bir tomar hormonlu yonca ile döndüm yurda.

Dört, beş ve hatta altı yapraklarımla şansıma şans katacak, tüm totoları, lotoları, piyangoları ben kazanacaktım ki,  sürüsüne bereket sahip olmanın verdiği "eee o kadar da nadir değilmiş demek" duygusuyla tılsımı benim için bir anda sönüverdi eski dostun. Defter arasına gelişi güzel yerleştirdiğim yaprakları çatır çatır dağıldı ve zamanla ilk dostum hariç, geri kalan hepsi çöpü boyladı. 

İşte ondan sonradır ki şansım birden tersi yöne dönüverdi. Ya da ben ona yordum, ona inandım diyelim. Bir adet bahtsızlık mıknatısına dönüşüverdim.

Sörmaynır Şaşkın, bugün eski dostuyla yeniden karşılaştı. Dört de değil beş yaprağıyla orada bekliyordu onu. Sörmaynır Şaşkın kendini yeniden şanslı hissediyor. 

Yeniden buluştuğum eski dostum sizlere de şans, bereket mutluluk ve umut getirsin sevgili blog komşularım ve tüm takipçilerim. Mutlu seneler. :))

* Sörmaynır: Küçük Ördek dilinde Survivor